Twee jaar en een paar maanden, zo oud ben ik nu. Ik heb al vele namen gehad: charmeur,
verwend nest, appel, rode aap, varken…
Hoe jij mij noemt, het kan mij niet zoveel schelen. Tot een paar maanden geleden had iedereen aandacht voor mij. Groot, klein, jong en oud, ik kon iedereen bekoren met een sprong, een lik of een zwaai. Heel leuk werk, maar soms ook vermoeiend. Zolang ik de aandacht maar had van mijn twee speciale tweevoeters was alles goed.
Een paar maanden geleden moest ik die ene een tijdje missen. En toen ze terug kwam, had ze iets bij.
Het zag er uit als een bolletje wol met pootjes. Spannend, hoor. Maar eigenlijk was dit nog niet zo erg. Alleen die aandacht delen, dat was moeilijk.
Ik ben heel sociaal, dus het was leuk om nog een speelkameraatje te hebben. Maar wat voor een was dat me!
Ik heb lang liggen piekeren of hij mijn taal niet begreep of het gewoon negeerde.
Volgens mij ben ik er nu wel uit. Hij is een beetje hardhoofds, zoals een steenezel. Begrijpen
doet hij het wel, maar hij trekt er hem niet veel van aan. Dat is niet altijd even leuk. Gelukkig ben ik sociaal genoeg om hem te nemen zoals hij is. En als hij echt over mijn grenzen gaat, bijt ik hem wel even.
Dat bijten doe ik niet veel, hoor. Enkel als er een bal is. Bal is van mij.