In de zomer van 2024 wordt er een drie daagse georganiseerd voor jongeren om in contact te komen met zichzelf, door interacties met dieren, natuur en anderen jongeren.
Zie de pagina drie daagse voor meer informatie!
Een extra paar pootjes
Er lopen een paar extra pootjes rond in huis.
De Vos
Twee jaar en een paar maanden, zo oud ben ik nu. Ik heb al vele namen gehad: charmeur,
verwend nest, appel, rode aap, varken…
Hoe jij mij noemt, het kan mij niet zoveel schelen. Tot een paar maanden geleden had iedereen aandacht voor mij. Groot, klein, jong en oud, ik kon iedereen bekoren met een sprong, een lik of een zwaai. Heel leuk werk, maar soms ook vermoeiend. Zolang ik de aandacht maar had van mijn twee speciale tweevoeters was alles goed.
Een paar maanden geleden moest ik die ene een tijdje missen. En toen ze terug kwam, had ze iets bij.
Het zag er uit als een bolletje wol met pootjes. Spannend, hoor. Maar eigenlijk was dit nog niet zo erg. Alleen die aandacht delen, dat was moeilijk.
Ik ben heel sociaal, dus het was leuk om nog een speelkameraatje te hebben. Maar wat voor een was dat me!
Ik heb lang liggen piekeren of hij mijn taal niet begreep of het gewoon negeerde.
Volgens mij ben ik er nu wel uit. Hij is een beetje hardhoofds, zoals een steenezel. Begrijpen
doet hij het wel, maar hij trekt er hem niet veel van aan. Dat is niet altijd even leuk. Gelukkig ben ik sociaal genoeg om hem te nemen zoals hij is. En als hij echt over mijn grenzen gaat, bijt ik hem wel even.
Dat bijten doe ik niet veel, hoor. Enkel als er een bal is. Bal is van mij.
De beer
Ik was hier het eerste. 7jaren lang was ik heer en meester over mijn hof. Ik was de beer, de
bewakering van alles wat ik beschouwde als het mijne.
Twee jaar geleden kwam hier verandering in. Een kwispelend roodjonk wandelde mijn wereld in.
Hij bracht leven op mijn hof, maar ook verandering. Een tijdlang heb ik me met alle vier mijn
poten stevig verzet tegen verandering. Maar ik ben oud, mijn gewrichten kunnen een lang
gevecht niet maar aan. Het gevecht tegen de verandering heb ik gestaakt. Omarmen dat kan ik
nog niet. Ik kijk wel toe vanaf de zijlijn. Mijn wijze ogen willen niet altijd meer mee. Mijn oren laten
me ook in de steek. Maar gelukkig heb ik mijn smaak nog. Op tijd en stond een maaltijd en
observeren vanuit de kant, dat is mijn leven nu. Het is goed. Zolang ze mij niet storen. En af en
toe, als ze me teveel uit het oog verliezen, zal ik de vleugels nog eens wegjagen. Als herinnering
aan hoe machtig ik was.